Mijn verhaal in alle eerlijkheid – leven met PMDD En de échte reden waarom ik met BLIK op Voeding begon.
Dit is geen makkelijke blog om te schrijven. Het is persoonlijk. Kwetsbaar. Maar juist daarom zo belangrijk om te delen. Want hoe meer we praten over wat er écht speelt, hoe meer begrip er kan ontstaan. Dus, daar komt-ie: ik heb PMDD.
Nou, even in Jip en Janneke-taal: PMDD staat voor Premenstrueel Dysfore Stoornis. Je zou het kunnen zien als een extreem heftige vorm van PMS. Waar veel vrouwen wat prikkelbaar worden vlak voor hun menstruatie, voel ik me dan alsof ik in een zwart gat val. Verdrietig, boos, angstig, onzeker. Alsof iemand anders tijdelijk de regie over mijn hoofd en lijf overneemt.
Mensen die mij begrijpen en met wie ik dit kan delen, omschrijven het ook wel eens als een donkere wolk die langzaam over je heen trekt. Je weet dat hij komt, je voelt hem hangen en hoe hard je ook probeert: je kunt er niet onderuit. Je moet erdoorheen, telkens weer.
Er is zoveel onbegrip voor PMDD. Weinig mensen snappen wat er met je lijf en geest gebeurt. En eerlijk? Je snapt het zelf vaak ook niet. Ik ben nu 43 en begin nu pas écht te begrijpen hoe ik in elkaar zit. En langzaam komt er ook acceptatie. Acceptatie dat ik hier niets aan kan doen, behalve leren omgaan met wat er is en mijn leven eromheen vormgeven.
Het begon allemaal in mijn puberteit. Ik voelde me anders. Onzeker. Waar vriendinnen sociaal en actief waren, trok ik me liever terug. Ik begreep mezelf niet. Dacht dat dit gewoon “mijn karakter” was. Door mijn hele leven heen ben ik meerdere keren doorverwezen naar psychologen. Mijn klachten werden vaak gezien als een burn-out of overspannenheid. En hoewel ik soms zelf ook begon te geloven dat dát het was, voelde ik diep vanbinnen: dit klopt niet. Het voelde alsof ik twee persoonlijkheden had – de ‘goede week ik’ en de ‘slechte week ik’. Inmiddels weet ik: het was PMDD. En dat inzicht geeft ruimte. Begrip. En een klein beetje rust.
Ik noem ook mijn relaties in dit verhaal, niet om terug te blikken uit sentiment, maar om te laten zien hoe groot de invloed van PMDD is op verbinding. Hoe moeilijk het soms is om echt begrepen te worden in wat je doormaakt. Relaties spiegelen vaak wat er vanbinnen speelt – en juist daar liep ik vaak tegen de onzichtbaarheid van PMDD aan. Onbegrip, verwarring, het gevoel tekort te schieten. Door mijn verhaal volledig te vertellen, hoop ik bij te dragen aan meer erkenning en begrip – ook binnen relaties.
Na mijn puberteit kreeg ik een relatie en leek alles goed te gaan. Samenwonen, huisje, boompje, beestje… maar toch liep het stuk. Toen dacht ik nog: “onze interesses groeiden uit elkaar.” Kort daarna ontmoette ik iemand anders. Met hem kreeg ik uiteindelijk mijn grootste geluk: onze dochter.
De weg naar het krijgen van onze mooie dochter was een lange, pittige weg. Vijf jaar lang draaide mijn leven om mijn cyclus. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Uiteindelijk IVF, hormoonspuiten… Mijn leven stond stil. Alles draaide om één wens. In dat proces cijferde ik mezelf volledig weg. Iedereen om mij heen ging door, terwijl ik in een achtbaan van hoop, teleurstelling en doorzetten zat. In die periode heb ik ook een miskraam gehad. Dat verlies kwam hard binnen.
Na de geboorte van mijn dochter, toen zij tien maanden was, kwam ik uit mijn ‘hormoonbubbel’. En precies op dat moment kwam er nóg een klap: ik ontdekte dat haar vader een ander had. Alleen verdergaan met een baby was zwaar, maar ik vond een huis, een nieuw ritme en bouwde alles weer stukje bij beetje op.
Daarna volgden een paar kortstondige relaties. Tot ik iemand ontmoette met wie het écht goed voelde. We waren ruim twee jaar samen. Maar plots, van het ene op het andere moment, zette hij er een punt achter. Ik snapte het niet. De situatie bracht me veel onbegrip – ook over mijn PMDD. Ik voelde me niet gezien of gesteund in wat ik doormaakte. Toch bracht ook deze relatie me iets waardevols: inzichten. Na het loslaten vond ik rust. Een nieuwe balans. En dat gaf me de kracht om verder te bouwen aan mezelf en mijn leven.
Twee jaar geleden begon ik met een studie tot voedingsdeskundige, overtuigd van de kracht van voeding op je fysieke én mentale gezondheid. Sinds een jaar heb ik mijn eigen praktijk: BLIK op Voeding (www.blikopvoeding.nl). Wat begon als een idee, groeit nu uit tot iets moois. Ik kijk met cliënten eerst naar voeding, maar ook naar alles wat erbij komt kijken om je écht goed te voelen: slaap, beweging, ontspanning, hormonen, mentale balans…
Wat ik doe, komt niet alleen uit boeken – het komt uit ervaring. Ik weet hoe het voelt om jezelf even kwijt te zijn. En ik weet ook hoe waardevol het is als iemand naast je staat die je écht begrijpt. Dat is mijn missie: meer bekendheid geven aan PMDD én anderen (met of zonder PMDD) helpen naar een gezondere, sterkere versie van zichzelf.
Op dit moment zit ik in een nieuwe fase. Binnenkort start ik met een behandeling. Voor iedereen met PMDD is deze anders, dus dit wordt waarschijnlijk nog wel een zoektocht. Spannend, maar ook fijn dat er nu écht serieus wordt meegekeken en meegedacht. Dat geeft hoop.
Toch blijft het soms lastig. De angst dat ik niet altijd kan geven wat ik wil. Dat mensen me niet begrijpen. Mijn sociale kring is klein, maar ik koester de mensen die er wél zijn. Mijn familie, een paar goede vrienden en natuurlijk mijn dochter – mijn anker, elke dag weer.
Soms twijfel ik of er ruimte is voor nieuwe verbindingen. Maar ik blijf vertrouwen houden. Er zijn mensen die me écht zien, ook op de moeilijke dagen. En ik leer steeds beter: ik hoef niet altijd alles te geven. Soms is er ook gewoon even tijd nodig – voor mezelf.
Ik deel mijn verhaal niet om medelijden te krijgen. Maar omdat ik geloof in erkenning. Voor mezelf en voor anderen die worstelen met iets wat niet altijd zichtbaar is.
We hoeven het niet alleen te doen. En dat besef… dat maakt al het verschil.
Met liefde gedeeld,
Alice